EN: Here I am in the sleeping bus, crying my eyes out. What was I thinking, leaving everything and everyone behind, traveling all by myself. The last few days were ok, but a personal question from Laurens broke me. Fortunately it’s dark so no one will see my crying, but my god how ashamed am I. The last few days everything, literally everything went wrong, so it couldn’t take long for this to happen. What a whiner I am.
It all started during the negotiations I had to do over and over again getting my tailored clothes in Hoi An, I hated it and it had cost me a lot of energy. Besides that, I discovered that I bought a ticket for Bali with which I would be in the country for 33 days and yes a visa is only for 30 days. You can extend it, but I heard that it would be such a pain in the ass to do so so it’s obvious I didn’t want to be in that situation. Oh and I didn’t even the mention what it would cost extra to extend it! The straw that broke the camel’s back was the visa I had to arrange for China. After contacting Kilroy for my documents, the agency I booked the trip for China with, I’d been told that I needed to contact G-Adventures, which is the company I will do the trip with. After a lot of thinking I decided a few months ago to book a tour for China because I’d heard lots of horror stories getting a visa for China; you need to have a hotel confirmation for every night, an itinerary, a flight in and out of the country and thousands of copies from all kinds of things. The confirmation for the hotels and the Letter of Invitation I would get from G-Adventures. When I finally got these documents, I discovered some mistakes. Frustrated I contacted Kilroy asking them if they could send it asap to G-Adventures because I wanted to apply for my visa in Ho Chi Minh. It would take around 5 working days before I would get the visa, so there was some urgency in getting the documents. All of this was before I arrived at Dalat, Vietnam in the best hostel ever.
I arrive in the hostel with a red head from the heat and all sweaty but that doesn’t seem to bother mama, the tiny big woman in the hostel. She cuddles me for at least five minutes and the tears well up in my eyes; I immediately feel at home. The coming two days turn out to be exactly the same, every half an hour another family member comes to cuddle me. After mama releases me, one of the girls from the hostel pops up the first question; ‘you boyfriend?’ I shake my head smiling, in Asia they’re all obsessed with if you have a boyfriend or not. When in the evening at the family dinner it turns out that there are only two guys, mama tells the guys that they’re super lucky; so much choice!
The activity to do in Dalat is canyoning and the next morning we all take of in our skyblue Dalat Family Hostel tanktop. I make my first descent; 18 meters high and at 1 meter height you have to let yourself fall into the water. I feel the adrenaline in my body when I start the descent, but after 5 seconds I feel totally confident and it doesn’t take long before I’m in the water. After a short hike we have another descent of 16 meters. With 2 big jumps I land in the water after which we use the rocks as a big slide. After this we go to a cliff for some jumping; 7 and 11 meters high. But when I land in the water I hurt my butt so much that I don’t really feel like doing the 11 meters. After this we go to the notorious washing machine, it’s named after a washing machine because after a few meters descent, you’re suddenly in the middle of a waterfall which can make you spin around like crazyyyyy. I start my descent and after a few seconds I’m there, in the middle of the waterfall. ‘Let go when you hit the water!’ was the advice, I’ve no idea, I’m I already in the water? There’s water everywhere! On spec I let go of the rope, get sucked under the water, my head hits a rock and a few seconds later I’m at the surface again, made it! After half an hour of hiking , which seems like an hour -my god it’s HOT- we arrive at the mini-vans which take us back to the hostel. Back at my favorite hostel I immediately check my email; nothing from Kilroy or G-Adventures. Shit. Okay first things first, arranging my busticket to go to Ho Chi Minh. When I bought my hop-on hop-off ticket in Hanoi they told me that I could book a seat to the next destination by just calling the buscompany. Not true. I have to go to the buscompany everytime I want to book a seat and since the buscompany usually is at the outskirts of the city, this is quite a pain in the ass. After a walk of tenthousand years I’ve finally booked my ticket for the bus and I’m ready to call for my Letter of Invitation. At least I thought so. The Skype app on my phone doesn’t want to install -seriously?!- but after asking some people I find someone who’s Viber I can use. I call G-Adventures dialying a Dutch number -Kilroy does nothing so I’ll have to do it myself- but instead of a Dutchie, a posh speaking woman answers the phone. I explain that there’s a mistake in the document I received and she tells me that she can fix it immediately. I ask her if she can send it to me right away, but it has to go through Kilroy first. I calculate that if they send it now to Kilroy, I’ll have the document in time. Relieved I take a stroll to a shop nearby where a tiny man points me at a computer I can use to print my documents. That night I don’t sleep one minute; I’m not sure if it’s the couple making out on the other side of the room or the heat, but I can’t sleep at all. In the morning I check my email and see that I still don’t have an email. Dammit! I decide to call Kilroy as soon as I get to Ho Chi Minh. And then it happened, the crying-my-eyes-out in the bus on my way to Ho Chi Minh.
After a few hours I arrive in HCM where I dial the number of Kilroy. I did receive my Letter of Invitation, but again there is a mistake in the document. When I speak to one of the employees of Kilroy, she tells me that they’re closing in 20 minutes and that they can’t help me after that anymore. Wow. I’m astonished. I spent almost 3000 euro’s there and this is their reaction? I hang up the phone and pray that I have the document the next morning..
NL: Daar lig ik dan in de sleeping bus terwijl de tranen over m’n wangen lopen. Wat dacht ik nou, heel stoer in m’n eentje reizen, alles en iedereen achterlatend want dat kon ik wel. Het ging best de afgelopen dagen, maar een rake vraag van Laurens zet de waterkraan open. Gelukkig is het donker dus niemand ziet me, maar god wat voel ik me een jankerd. De afgelopen dagen ging alles maar dan ook echt alles mis wat maar mis kon gaan waardoor ik steeds prikkelbaarder werd; het moest er dus wel een keer van komen.
Het begon met het onderhandelen en de duizenden aanpassingen die moesten gebeuren bij mijn tailored clothes in Hoi An en het feit dat ik een ticket voor Bali had geboekt waarbij ik 33 dagen in het land bleef, terwijl je maar een visum voor 30 dagen krijgt. Ja je kan je visum extenden, maar ik had van meerdere bronnen vernomen dat je hiervoor meerdere malen terugmoet naar het consulaat daar en dat dat weleens een heel gedoe kon zijn. Zoals je begrijpt vermijdde ik dat liever. En dan heb ik de extra kosten die daarbij komen kijken nog niet eens meegeteld! De druppel die de emmer uiteindelijk deed overlopen begon met het regelen van alle documenten voor mijn Chinese visum. Na meerdere malen contact opgenomen te hebben met Kilroy waarbij ik een reis heb geboekt naar China -die weer bij G-adventures geboekt is- krijg ik een mailtje terug dat ik voor mijn Letter of Invitation bij G-adventures moet zijn; ik moet maar op de website kijken. Na veel wikken en wegen had ik in Nederland besloten om een georganiseerde reis te boeken, ik hoorde immers zoveel mensen die problemen hadden met een Chinees visum aanvragen; je moet een hotelreservering hebben voor elke nacht, een itinerary, een in- en uitvlucht, kopies van honderden papieren etc. etc. Alles had ik, behalve mijn Letter of Invitation en de bevestigingen van de hotels waar ik zou verblijven; deze papieren zou ik van G-Adventures krijgen. Toen ik eindelijk de papieren had, ontdekte ik een foutje; er stond dat het papieren betrof voor 2 personen, maar ik ben natuurlijk maar in m’n uppie. Ik het teruggemaild naar Kilroy en zij zouden het forwarden naar G-Adventures met een hoge prioriteit omdat ik het visum asap aan wilde vragen als ik in Ho Chi Minh aan zou komen. Het zou namelijk zo’n 5 werkdagen duren voordat ik mijn visum ook daadwerkelijk zou krijgen nadat ik deze aan had gevraagd. Dit was allemaal nog voordat ik aankwam in Dalat bij het beste hostel ever.
Aangekomen met een rood hoofd van de hitte in het Dalat Family Hostel word ik meteen bijna doodgeknuffeld door mama; een klein gezet vrouwtje. Ze houdt me zo’n vijf minuten vast en de tranen springen in m’n ogen; ik voel me meteen thuis. De komende twee dagen zullen precies zo gaan; zo’n beetje elk halfuur word ik wel een keer vastgepakt door een familielid om platgeknuffeld en gekust te worden. De eerste vraag wordt op me afgevuurd; ‘you boyfriend?’ Lachend schud ik nee; ze zijn hier in Azie allemaal obsessed met het feit of je een boyfriend hebt of niet. Als ’s avonds bij het familiediner blijkt dat er maar 2 jongens zijn tussen de vele meiden, mogen de jongens zichzelf gelukkig prijzen volgens mama, ze hebben immers zoveel meisjes om uit te kiezen! De activiteit om te doen in Dalat is canyoning, dit staat dan ook op het programma de volgende ochtend. Als we rond een uur of 10 allemaal in ons helblauwe hempje van Dalat Family Hostel lopen, worden we klaargestoomd voor een dagje abseilen. Vervolgens maken we onze eerste afdaling; 18 meter hoog, waarbij je je op 1 meter hoogte achterover moet laten vallen in het water. Als ik begin ben ik zenuwachtig, maar als ik mijn voet over de rand zet gaat alles vanzelf. Na wat maar 10 seconden lijkt, ben ik al beneden en ik zwem naar de kant. Na een korte hike hebben we daarna nog een afdaling van zo’n 16 meter hoog. Met 2 grote sprongen ben ik beneden waarna we een stukje lopen naar een kleine waterval waar de rotsen gebruiken als een glijbaan. Hierna is het springen geblazen; eerst een 7 meter klif en daarna 11 meter. De 11 meter sla ik over, ik beland totaal verkeerd in het water als ik de 7 meter naar beneden spring, lees; ik beland recht met m’n kont op het stilstaande water en geloof me, dat is Niet prettig! Ten slotte begeven we ons naar de ‘washing machine’, deze heet zo omdat het water dat op je neerdaalt ervoor kan zorgen dat je als een bezetene rondjes gaat draaien. Ik daal een paar meter af, waarna ik overspoeld word door water van de waterval waar ik dus ineens middenin zit. ‘Let go when you hit the water’ was het advies; ik heb geen idee, raak ik het water al? Ik voel overal water! Op goed geluk laat ik maar los, word onder water gezogen, stoot m’n hoofd tegen de rotsen en kom een paar seconden later weer boven; gered! Na een halfuur hiken -dit lijkt wel een uur, jezus wat is het HEET- komen we weer aan bij de busjes en rijden we terug naar het hostel. Daar aangekomen check ik meteen mijn mail; heb ik een mailtje?! Nee.. Dan maar eerst mijn busticket regelen. Toen ik mijn busticket regelde in Hanoi vertelden ze me dat ik kon bellen naar de buscompany en dan kon ik de volgende dag de bus pakken. Niet dus. Ik moet elke keer als ik de bus wil boeken eerst de buscompany zoeken die meestal in the middle of nowhere zit en daar mijn busticket boeken. Dus. Na een wandeling van tienduizend jaar heb ik dan eindelijk mijn busticket geboekt en zit ik klaar om te bellen voor mijn Letter of Invitation; in ieder geval dat denk ik. De skype app op mijn roze telefoon denkt daar heel anders over; die laadt namelijk niet. Frustratiepuntje nummer duizend. Na wat rondvragen kan ik iemands Viber gebruiken. en ik besluit maar om het heft in eigen handen te nemen en zelf G-Adventures te bellen ipv Kilroy. Als ik G-Adventures aan de lijn heb -ik bel het Nederlandse nummer, maar krijg een posh sprekende Brit- leg ik uit wat het probleem is en als ze me verteld dat ze het meteen aan kan passen, vraag ik of ze het document meteen naar mij toe kan sturen. Dit kan niet vertelt ze. Pfffffffffff. Ik bereken dat als ze het nu stuurt, Kilroy het dezelfde dag nog naar me toe kan sturen en ik het visum de volgende dag aan kan vragen. Een stuk opgeluchter loop ik daarna naar een klein winkeltje waar een te lief mannetje me een computer aanwijst waarmee ik de overige benodigde documenten voor mijn visum uit kan printen. Die nacht doe ik letterlijk geen oog dicht; of het ligt aan de hitte of aan het dronken liefdesstelletje dat aan de andere kant van de kamer ligt weet ik niet, maar slapen doe ik niet. ’s Morgens check ik mijn mail en heb ik nog steeds geen mail. Godver! Meteen maar weer bellen als ik in Ho Chi Minh aankom.. En toen gebeurde het dus terwijl ik in die bus lag, de waterkraan ging wijdopen.
Als ik na een aantal uur aankom in Ho Chi Minh pak ik meteen mijn telefoon en draai het nummer van Kilroy, ik heb ondertussen wel de Letter of Invitation gekregen, maar er staat weer een fout in. ‘Ik zal ze meteen een mailtje sturen, maar we zijn over 20 minuten dicht en dan kan ik niks meer voor je doen’ wordt aan me verteld. Wauw. Ik sta echt versteld van deze reactie. Ik heb bijna 3000 euro bij deze organisatie uitgegeven en dit is de reactie die ze geven aan een -duidelijk- stressende reiziger?! Awesome. Ik leg de telefoon neer en hoop maar dat ik het document de volgende dag in mijn bezit heb..
Bellenique 